Taal ontwaakt s’ochtends. Zij heeft haar gezicht nog niet gewassen, noch haar tanden gepoetst of haar haren gekamd. Zij herinnert zich niet of er wel of niet tijdens de voorbije nacht bepaalde dromen zijn geweest. Het licht is het volle licht van de dag, weliswaar indirect – het raam staat aan de noordkant – maar sterk genoeg om het niettemin waar te nemen. Taal begeeft zich naar de grote spiegel tegen de wand en gaat ervoor staan, zonder make-up, pantoffels en kleren.
Aldus luiden de eerste zinnen van een prachtig essay van de amerikaanse dichteres Jane Hirschfeld over de essentie van taal en kunst. In poetisch beeldende zinnen mijmert zij in dit essay over de vraag hoe taal zich verhoudt tot de wereld en we woorden kunnen vinden om onze ervaring uit te drukken en te verheffen tot kunst.
Voor de liefhebber (-en doorzetter-) is het hele essay te lezen op:
http://www.hetprieeltje.net/oogvanderoos/janehirschfield.html
